Ze is kunstenares én werkt bij een advocatenkantoor. Groôs spreekt Eveline de Jonge in winkelcafé De Zeeuwse Meisjes in Rotterdam. We bestellen koffie en vuren onze vragen op haar af. Eveline: “Goes! Daar ben ik het liefst.” Ze moet lachen: “Nee hoor, touren door Zeeland vind ik ook erg leuk. Ik kom graag op Walcheren, mijn oma woont op Zeeuws-Vlaanderen en een goede vriendin woonde op Noord-Beveland.”
Kledingstukken met een verhaal
We weten dat Eveline ook een tijdje Goes heeft verkend. Wat is daar het verhaal achter? Eveline: “Toen ik in Rotterdam terecht kwam voor mijn studies voelde ik me zo anoniem, Goes was als een warm bad. Het zette me aan het denken. Hoe goed ken ik Goes eigenlijk echt? Er zijn best wat wijken waar ik nooit kwam en niemand kende. Ik ben er vervolgens een kunstproject gestart. Een Goese Garderobe. Ik heb kleding verzameld door langs deuren te gaan in alle wijken. Het leverde 180 exemplaren op: van sok tot winterjas. Ik maakte er foto’s van. Ook nodigde ik de deelnemers uit in een pand aan de Kade en vroeg hen een kort verhaal over hun eigen kledingstuk op te schrijven. Twee dichters maakten daar vervolgens gedichten van. Deze mensen heb ik beloofd dat er daarna nog iets zou gebeuren. Inmiddels zijn we ruim drie jaar verder. De verhuisdozen vol kleding staan in m’n atelier en voelen als een blok aan m’n been. In het begin voelde ik me heel bezwaard omdat veel Goesenaren mij enthousiast hebben geholpen en ik geen goed vervolg aan het project kon geven. Ik voelde me een slechte kunstenaar, maar waarschijnlijk maak ik het groter dan het is.”
“Soms moeten dingen ook gewoon op hun plek vallen.”
Een excuus om binnen te kijken
“De moeilijkheden waar ik bij een Goese Garderobe tegenaan liep zijn de inspiratie voor latere werken geweest en zijn dat nog steeds. Inmiddels heb ik ook een idee voor een Goese Garderobe. Soms moeten dingen ook gewoon op hun plek vallen. Ik fietste in Rotterdam langs een groot bedrijf dat kleding sorteert en voor een nieuwe bestemming zorgt. Ze maken er grote balen van. Ik heb een e-mail gestuurd en niet veel later gaf de directeur me een rondleiding.” Ze pakt haar telefoon uit haar tas, scrollt een tijdje en laat dan de foto zien. Eveline: “Dat is ook één van de leuke dingen van het kunstenaarschap. Je hebt een excuus om binnen te kijken. Ik denk dat ik de 180 kledingstukken bij elkaar laat persen. Dan kan ik zien hoe zwaar dat blok aan mijn been nu echt is. Letterlijk. En daarna? Het zou mooi zijn als dit geëxposeerd kan worden in het Stadhuis of ergens anders in Goes waar je bijvoorbeeld moet wachten en de tijd hebt om het te bekijken. Is het toch een afgerond project, ook voor die 180 Goesenaren.”
Niet te veel poespas
Tijdens haar studie aan de kunstacademie studeerde Eveline ook rechten. Inmiddels heeft ze de master privaatrecht afgerond en werkt ze bij Solon Advocaten in Den Haag. Eveline: “Binnenkort start ik met de advocatenopleiding. Ik ben bang dat de kunst dan op een lager pitje moet. Toch kan ik mijn twee werelden mooi combineren. Zo ging mijn afstudeerscriptie over auteursrecht en mocht ik daar onlangs een lezing over geven bij kunstenaarscollectief Windmakers in Den Haag van Janne van Gilst. Ik ken haar uit Zeeland. Het was een wat zakelijkere sessie voor kunstenaars. Daar kreeg ik echt energie van!”
“Het schoteltje mag best een beetje scheef zijn.”
Illustraties voor Groôs
Eveline rommelt ondertussen in haar tas. “Naast m’n nieuwe opleiding kan ik lekker voor Groôs op Zeêland aan de slag. Ik ben geen illustrator, maar teken graag voor deze website. Kan ik mooi mijn skills verbeteren. De tekeningen voor Groôs zijn ook veel luchtiger dan al die conceptuele en sociaal gedreven projecten waar ik meestal mee bezig ben. Het zijn geen briljante, realistische tekeningen, maar daar ligt de kracht ook niet. Die zit ‘m juist in dat ik snel een situatie vang. Niet te veel poespas, heel primitief, slechts wat zwarte lijnen. Het hoeft ook niet helemaal te kloppen. Kijk bijvoorbeeld naar het kopje koffie bij ‘Oenger en dorst’. Het schoteltje mag best een beetje scheef zijn.
Handgemaakte tekeningen
“Vroeger tekende ik altijd met Oost-Indische inkt. Je laat dan meer aan het toeval over.” Eveline pakt uit haar tas twee fineliners van Edding en Staedtler. “Af en toe ontstaat er een vlek en daar moet je iets mee. De lijntjes zijn ook best grillig. Met fineliners teken ik juist heel clean. Dat vind ik beter passen bij Groôs op Zeêland. Ik scan de tekening vervolgens in met een app. Je kan inderdaad ook met een computerprogramma tekenen, maar ik vind het fijner zo.” Met pen en papier
Foto’s Mel van Zweeden